STFCN - Jedwabna Tafta Chińska 
Jedwabne nici przechodzą przez starannie przemyślany proces tworzenia, wykorzystując naturalne źródła jedwabników, zazwyczaj jedwabników morwowych (Bombyx mori).
- Rozpoczyna się od zbierania kokonów jedwabników, każdy z nich rozwija się, tworząc rozpiętość, która może osiągnąć długość do 1500 metrów.
- Zebrane kokony są następnie poddawane gotowaniu lub parowaniu, aby zmiękczyć serycynę – białko, które łączy włókna jedwabiu. Ten proces zmiękczania ułatwia rozwinięcie jedwabnych nici.
- Po zmiękczeniu kokony są odwijane, często za pomocą urządzenia zwanego „maszyną zwijającą”. Gdy kokony się rozplatają, długie włókna jedwabiu są nawijane na szpule.
- Odwijane włókna jedwabiu są następnie skręcane, tworząc nici o niezwykłej trwałości.
- Utworzone nici chętnie absorbuje barwniki, a jedwab doskonale wchłania barwniki i jest odporny na blaknięcie.
- Gotowe jedwabne nici są nawijane na szpulki, stożki lub motki, gotowe do dystrybucji i wszechstronne w zastosowaniach tekstylnych i krawieckich.
Oznaczenie „26/6” w niciach odnosi się do ich grubości. Co to dokładnie znaczy?
Pierwsza liczba (w tym przypadku 26) wskazuje grubość nici. Liczba ta wskazuje liczbę metrów na gram przędzy. Im jest ona wyższa, tym cieńsza jest nić. W tym przypadku chodzi o nić grubą – idealną do szycia, haftowania, a nawet koronkarstwa.
Druga liczba wskazuje liczbę pasm skręconych razem, tworząc nić. W tym przypadku „6” oznacza, że sześć pojedynczych nici skręcono razem, tworząc końcową nić.
Zatem „26/6” oznacza grubą jedwabną nić złożoną z dwóch pojedynczych nitek, z których każdy gram to 26 metrów nici.
Jedwab to jeden z najstarszych znanych materiałów tekstylnych, a jego historia sięga tysięcy lat. Mimo delikatnego wyglądu, nici jedwabne wykazują niezwykłą trwałość, a klucz do tej odporności leży w składzie chemicznym jedwabiu, głównie w białkach, zwłaszcza serycynie i fibroinie.
- Fibroina nadaje niciom jedwabnym wyjątkową wytrzymałość.
- Posiada zdolność pochłaniania znacznych ilości wody, co czyni nici elastycznymi i odpornymi na gnicie.
- Włókna jedwabiu wykazują także odporność na promieniowanie UV, co sprawia, że ich wytrzymałość pozostaje nienaruszona nawet przy intensywnym nasłonecznieniu.
To unikalne połączenie cech przyczynia się do zachowania koloru barwionych nici jedwabnych, czyniąc jedwab idealnym materiałem nie tylko do produkcji odzieży, ale także do różnorodnych zastosowań, takich jak szycie pościeli czy wyposażenia wnętrz.
Nici jedwabne, znane z lekkości i delikatności w dotyku, zyskały popularność w branży modowej. Niezwykła trwałość jedwabiu pozwala na długotrwałe użytkowanie przy zachowaniu jego oryginalnego i eleganckiego wyglądu przez lata.
Historia jedwabiu w Europie to fascynująca podróż, która rozpoczęła się w starożytnych Chinach i trwała przez wieki, zanim zdobyła uznanie w europejskich kręgach.
Jedwab był jednym z najstarszych i najbardziej cenionych materiałów tekstylnych w Chinach, gdzie tajemnica jego produkcji była starannie strzeżona przez ponad 2000 lat.
Chiny utrzymywały monopol na jedwab, eksportując go do Europy Jedwabnym Szlakiem. Względem tego pięknego materiału ujawnienie tajemnic produkcji wiązało się z poważnymi konsekwencjami, włącznie z możliwością śmierci. W roku 550 dwóch mnichów podjęło ryzykowną misję i przetransportowało tę pilnie strzeżoną wiedzę do Bizancjum. Justynian I, władca Bizancjum, pragnął chińskiego jedwabiu ze względu na jego wyjątkową jakość i lukratywne zyski. Legenda głosi, że mnisi ukryli jaja jedwabników w bambusowych kijach, zmyślnie zamaskowanych jako zwykłe laski. Jednakże, przekazy historyczne kwestionują tę narrację.
Niektóre źródła sugerują, że Bizancjum mogło zajmować się hodowlą jedwabników już wcześniej, a istnienie produkcji jedwabiu w Syrii w V wieku naszej ery oraz nawet w IV wieku p.n.e. w Grecji, podważa klasyczną historię mnichów i ich tajemniczego przewozu.
Mimo wątpliwości co do metody przewozu, bizantyjska produkcja jedwabiu szybko się rozwijała. Tajemnice produkcji osiągnęły szerokie kręgi, a tekstylia zdobiły się misternymi wzorami, od scen religijnych po fantastyczne stworzenia. Dwór cesarski aktywnie wspierał branżę, zlecając ekskluzywne projekty, co przyczyniło się do powstania wyjątkowych jedwabnych tkanin.
Bizantyjskie jedwabie zdobyły ogromną popularność we wczesnośredniowiecznej Europie, choć były cenione nie tylko za swoją piękność, ale także za wysoką cenę. Tylko najbogatsi mogli pozwolić sobie na posiadanie tych luksusowych tkanin.
W ten sposób, jedwab w Europie nie tylko przetrwał długą podróż, ale także stał się symbolem luksusu i elegancji, zdobywając serca elit i konsumentów na kontynencie.