Nici jedwabne powstają w skrupulatnym procesie, w którym wykorzystuje się naturalne źródła jedwabników, zwykle jedwabników morwowych (Bombyx mori).
- Proces rozpoczyna się od zebrania kokonów jedwabników. Każdy kokon rozwija się za pomocą rozpiętości, która może mieć długość do 1500 metrów.
- Zebrane kokony są następnie gotowane lub parowane w celu zmiękczenia serycyny, białka spajającego włókna jedwabiu. Ten proces zmiękczania ułatwia rozwijanie jedwabnych nici.
- Po zmiękczeniu zmiękczone kokony są rozwijane. Często odbywa się to za pomocą urządzenia zwanego „maszyną zwijającą”. Po rozwinięciu kokonów długie jedwabne włókna nawijane są na szpule.
- Odwinięte włókna jedwabiu są skręcone ze sobą, tworząc pojedyncze nici jedwabiu.
- Gotową nić można łatwo farbować. Jedwab dobrze wchłania barwniki i jest odporny na blaknięcie.
- Gotowe nici jedwabne są nawijane na szpulki, stożki lub motki i są gotowe do dystrybucji i wykorzystania w różnych zastosowaniach tekstylnych i krawieckich.
Oznaczenie „60/2” na niciach odnosi się do ich grubości. Co to dokładnie znaczy?
Pierwsza liczba (w tym przypadku 60) wskazuje grubość nici. Liczba ta wskazuje liczbę metrów na gram przędzy. Im jest ona wyższa, tym cieńsza jest nić. W tym przypadku chodzi o nić średniej grubości – idealną do szycia, haftowania, a nawet koronkarstwa.
Druga liczba wskazuje liczbę pasm skręconych razem, tworząc nić. W tym przypadku „2” oznacza, że dwie pojedyncze nici są skręcone razem, tworząc końcową nić.
Zatem „60/2” oznacza średniogrubą nić jedwabną złożoną z dwóch pojedynczych nitek, z których każdy gram to 60 metrów nici.
Jedwab to jeden z najstarszych materiałów tekstylnych znanych ludzkości, a jego historia sięga tysięcy lat wstecz. Pomimo delikatnego wyglądu nici jedwabne są niezwykle trwałe. Ale jak to możliwe?
Sekret tkwi w chemicznej strukturze jedwabiu. Składa się głównie z białek, zwłaszcza serycyny i fibroiny.
Fibroina nadaje niciom jedwabnym wyjątkową wytrzymałość. Posiada zdolność wchłaniania dużych ilości wody, dzięki czemu nici jedwabne są elastyczne i odporne na gnicie.
Dodatkowo włókna jedwabiu znane są ze swojej odporności na promieniowanie UV, co sprawia, że nie tracą swojej wytrzymałości nawet pod wpływem intensywnego światła słonecznego.
Dzięki temu barwione nici jedwabne nie tracą koloru.
To sprawia, że jedwab jest idealnym materiałem nie tylko do produkcji odzieży, ale także do różnorodnych zastosowań, takich jak szycie pościeli czy wyposażenia wnętrz.
Nici jedwabne są również lekkie i delikatne dla skóry, co czyni je popularnym wyborem w branży modowej. Jednak ich wyjątkowa trwałość sprawia, że można je użytkować przez wiele lat, zachowując przy tym swój oryginalny, elegancki wygląd.
Jedwab odbył długą podróż z Chin do Europy, a tajemnica jego produkcji była pilnie strzeżona przez Chińczyków przez 2000 lat. Chiny miały monopol na jedwab, który eksportowano do Europy Jedwabnym Szlakiem. Zdradzenie tajemnicy jego produkcji zagrożone było karą śmierci.
W roku 550 dwóch mnichów przemyciło tę tajemnicę do Bizancjum, którego władca, Justynian I, zapragnął chińskiego jedwabiu, a raczej zysków z jego sprzedaży. Legenda głosi, że mnisi przywieźli z Chin jaja jedwabników, ukrywając je w bambusowych kijach, które służyły za laski.
Źródła historyczne kwestionują jednak tę historię, sugerując, że hodowla jedwabników była praktykowana w Bizancjum już wcześniej, gdyż niektóre źródła wskazują na możliwość produkcji jedwabiu w Syrii już w V wieku naszej ery, a nawet w IV wieku p.n.e. w Grecji.
Produkcja jedwabiu bizantyjskiego była rozległa, bardzo szybko opanowano jej tajniki, a metodami udoskonalającymi powstawały tekstylia o bogatym wzornictwie, od scen religijnych po stworzenia fantastyczne. Dwór cesarski wspierał tę branżę zamawiając ekskluzywne projekty.
Jedwabie bizantyjskie były we wczesnym średniowieczu bardzo pożądane w Europie, cenione, ale i drogie. Dlatego mogły sobie na nie pozwolić jedynie najbogatsze osoby.