STFCN - Jedwabna Tafta Chińska 
Nici jedwabne przechodzą przez skrupulatny proces tworzenia, wykorzystując naturalne włókna pochodzące z kokonów jedwabników, zwykle jedwabników morwowych (Bombyx mori).
Proces rozpoczyna się od zbierania kokonów jedwabników, z których każdy rozwija się w rozpiętość mogącą osiągnąć nawet 1 500 metrów długości. Następnie zebrane kokony są gotowane lub parzone, w celu zmiękczenia serycyny, białka łączącego włókna jedwabiu. Ten proces zmiękczania ułatwia rozwinięcie nici jedwabnych.
Po zmiękczeniu kokony są rozwijane, często za pomocą urządzenia znanego jako „maszyną nawijającą”. W miarę rozplątywania kokonów, długie włókna jedwabiu są nawijane na wrzeciona. Rozplątane włókna jedwabne są następnie skręcane w nici o niezwykłej wytrzymałości.
Powstałe nici łatwo przyjmują barwniki, a jedwab doskonale wchłania barwniki i jest odporny na blaknięcie. Ukończone nici jedwabne są nawijane na szpulki, stożki lub motki, gotowe do dystrybucji i zastosowania w różnych dziedzinach tekstylnych i krawieckich.
Oznaczenie „20/2” na gwintach odnosi się do ich grubości. Co to dokładnie znaczy?
Pierwsza liczba (w tym przypadku 20) wskazuje grubość nici. Liczba ta wskazuje liczbę metrów na gram przędzy. Im jest ona wyższa, tym cieńsza jest nić. W tym przypadku chodzi o nić średniej grubości – idealną do szycia, haftowania, a nawet koronkarstwa.
Druga liczba wskazuje liczbę pasm skręconych razem, tworząc nić. W tym przypadku „2” oznacza, że dwie pojedyncze żyły są skręcone razem, tworząc końcową nić.
Zatem „20/2” oznacza grubą nić jedwabną złożoną z dwóch pojedynczych nitek, z których każdy gram to 20 metrów nici.
Jedwab jest jednym z najstarszych znanych materiałów tekstylnych, którego historia sięga tysięcy lat.
Pomimo delikatnego wyglądu nici jedwabne wykazują niezwykłą trwałość, a kluczem do tej odporności jest skład chemiczny jedwabiu, składający się głównie z białek, zwłaszcza serycyny i fibroiny.
Fibroina nadaje niciom jedwabnym wyjątkową wytrzymałość, posiada zdolność pochłaniania znacznych ilości wody, czyniąc nici elastycznymi i odpornymi na gnicie. Co więcej, włókna jedwabiu wykazują odporność na promieniowanie UV, dzięki czemu ich wytrzymałość pozostaje nienaruszona nawet przy intensywnym nasłonecznieniu.
To unikalne połączenie cech przyczynia się do zachowania koloru barwionych nici jedwabnych, czyniąc jedwab idealnym materiałem nie tylko do produkcji odzieży, ale także do różnorodnych zastosowań, takich jak szycie pościeli czy wyposażenia wnętrz.
Nici jedwabne, znane z lekkości i delikatności w dotyku, zyskały popularność w branży modowej. Niezwykła trwałość jedwabiu pozwala na długotrwałe użytkowanie przy zachowaniu jego oryginalnego i eleganckiego wyglądu przez lata.
Jedwab odbył długą podróż z Chin do Europy i przez 2000 lat Chińczycy gorliwie strzegli tajemnicy jego produkcji. Chiny utrzymały monopol na jedwab, eksportując tę upragnioną tkaninę do Europy Jedwabnym Szlakiem. Ujawnienie tajemnic produkcji jedwabiu wiązało się z poważnymi konsekwencjami, łącznie z możliwością śmierci.
W roku 550 dwóch mnichów potajemnie przetransportowało tę pilnie strzeżoną wiedzę do Bizancjum.
Justynian I, władca Bizancjum, pożądał chińskiego jedwabiu i lukratywnych zysków, jakie on zapewniał. Legenda głosi, że mnisi ukryli jaja jedwabników w bambusowych kijach, sprytnie zamaskowanych jako laski.
Jednak przekazy historyczne podają w wątpliwość tę narrację. Niektóre źródła sugerują, że Bizancjum zajmowało się hodowlą jedwabników już wcześniej, sugerując istnienie produkcji jedwabiu w Syrii w V wieku naszej ery, a nawet w IV wieku p.n.e. w Grecji.
Bizantyjska produkcja jedwabiu szybko się rozwinęła, a jej tajemnice zostały szybko osiągnięte. Pojawiły się tekstylia ozdobione misternymi wzorami, przedstawiającymi wszystko, od scen religijnych po fantastyczne stworzenia. Dwór cesarski aktywnie wspierał tę branżę zlecając ekskluzywne projekty.
Bizantyjskie jedwabie cieszyły się ogromnym urokiem we wczesnośredniowiecznej Europie, zdobywając uznanie, ale także wysoką cenę. W rezultacie tylko najbogatsi ludzie mogli sobie pozwolić na luksus posiadania tych pożądanych tkanin.